Ο εθισμός είναι μια αφύσικη σχέση με ένα αντικείμενο ή κατάσταση.

Ο εθισμός είναι κάτι περισσότερο από σχέσεις βολέματος

Συχνά, οι σχέσεις μας με αντικείμενα ή καταστάσεις είναι «σχέσεις βολέματος», εννοώντας ότι χειριζόμαστε τα αντικείμενα για την βολή μας, για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη και πιο άνετη. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν σχέσεις βολέματος με τα πιο πολλά από τα αντικείμενα από τα οποία ο εθισμένος εξαρτάται – φαγητό, ψώνια, αλκοόλ. Φυσιολογικά σε αυτές τις σχέσεις  δεν δημιουργείται συναισθηματικό δέσιμο ή ψευδαίσθηση εγγύτητας και οικειότητας. Για τους εθισμένους όμως, το αντικείμενο ή το γεγονός αρχίζει να γίνεται όλο και πιο σημαντικό καθώς προσπαθούν να ικανοποιήσουν μέσα από τη σχέση τους με αυτό τις ανάγκες τους για συναισθηματική κάλυψη και οικειότητα. Σταδιακά, γίνεται η πρωταρχική τους συναισθηματική σχέση. Επειδή βιώνουν αλλαγή της διάθεσης, αρχίζουν να πιστεύουν πως οι συναισθηματικές τους ανάγκες έχουν καλυφθεί. Αυτό είναι ψευδαίσθηση.

Από τη στιγμή που ένα άτομο θα αρχίσει να στρέφεται προς ένα αντικείμενο για να βρει συναισθηματική ισορροπία, χτίζει τα θεμέλια μιας εθιστικής σχέσης με αυτό. Ο δικός μου ορισμός του εθισμού που είναι μια παραλλαγή του ορισμού που υπάρχει στο πεδίο του εθισμού, είναι ο εξής: εθισμός είναι μια παθολογική σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης με ένα αντικείμενο, γεγονός, ή κατάσταση.

Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Κάτι που είναι παθολογικό ξεφεύγει από την υγιή ή φυσιολογική κατάσταση. Όταν περιγράφουμε κάποιον σαν άρρωστο, εννοούμε πως αυτό το άτομο έχει απομακρυνθεί από αυτό που θεωρείται «φυσιολογικό». Άρα η λέξη παθολογικό σημαίνει αφύσικο. Συνεπώς, ο εθισμός είναι μια αφύσικη σχέση με ένα αντικείμενο ή κατάσταση.

Όλα τα αντικείμενα έχουν μια φυσιολογική, κοινωνικά αποδεκτή λειτουργία: το φαγητό τρέφει, ο τζόγος είναι για διασκέδαση και συγκινήσεις, τα φάρμακα βοηθάνε στην αντιμετώπιση του πόνου ή στο να ξεπεραστεί μια αρρώστια. Όποιος χρησιμοποιεί αυτά τα αντικείμενα με αυτούς τους σκοπούς, θα αντιμετωπιζόταν σα να έχει μια φυσιολογική, υγιή σχέση με αυτά. Στον εθισμό όμως, ο εθισμένος αποχωρεί από τη φυσιολογική και κοινωνικά αποδεκτή λειτουργία του αντικειμένου και δημιουργεί μια παθολογική ή αφύσικη σχέση με αυτό. Το φαγητό, ο τζόγος ή τα φάρμακα αποκτούν νέα λειτουργία: ο εθισμένος αναπτύσσει μια σχέση με το γεγονός ή το αντικείμενο, ελπίζοντας να καλύψει τις ανάγκες του. Αυτός είναι ο παραλογισμός του εθισμού, επειδή φυσιολογικά, οι άνθρωποι καλύπτουν τις ανάγκες τους για οικειότητα και συναισθηματική κάλυψη μέσα από ένα ισορροπημένο συνδυασμό κοντινών σχέσεων με άλλους ανθρώπους, τον εαυτό τους, την κοινότητα και μια Ανώτερη Δύναμη.

Ο εθισμός δεν είναι στροφή προς τους άλλους.

Το να πετύχουμε εγγύτητα και οικειότητα με τους φυσιολογικούς τρόπους προϋποθέτει να στραφούμε προς τη ζωή. Θρέφουμε τον εαυτό μας στρεφόμενοι προς τους άλλους και μετά εσωτερικά, στον εαυτό μας. Στον εθισμό, αυτή η στροφή είναι σχεδόν αποκλειστικά προς τα μέσα, μέχρι και σε βαθμό απόσυρσης. Ο εθισμός υπάρχει μέσα στο άτομο και όποτε οι εθισμένοι ασχολούνται ή ενεργούν με εθιστικούς τρόπους, αυτό τους κάνει να αποσύρονται, να απομονώνουν τον εαυτό τους από τους άλλους. Όσο περισσότερο μια εθιστική αρρώστια προοδεύει, τόσο λιγότερο το άτομο νιώθει ικανό για ουσιαστικές σχέσεις με άλλους.

Ο εθισμός κάνει τη ζωή πολύ μοναχική και απομονωμένη, πράγμα που δημιουργεί περισσότερη ανάγκη για εθιστική συμπεριφορά. Όταν ο εθισμένος πονά θα δράσει εθιστικά στρεφόμενος προς τον εθισμό του για ανακούφιση, ακριβώς όπως κάποιος άλλος μπορεί να στραφεί στο σύντροφό του, τον καλύτερό του φίλο ή την πνευματική του πίστη. Για τον εθισμένο, η αλλαγή της διάθεσης που δημιουργείται από τον εθισμό, του δίνει την ψευδαίσθηση ότι μια ανάγκη του έχει καλυφθεί.