Πως φέρονται οι εθισμένοι στον εαυτό τους και στους άλλους.
Πως φέρονται οι εθισμένοι στον εαυτό τους και στους άλλους.
Επειδή ο εθισμός είναι μια αρρώστια κατά την οποία η πρωταρχική σχέση του εθισμένου είναι με τα αντικείμενα και τις καταστάσεις και όχι με τους ανθρώπους, οι σχέσεις των εθισμένων με τους ανθρώπους αλλάζουν.
Φυσιολογικά, χειριζόμαστε τα αντικείμενα για την δική μας ευχαρίστηση, για να κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη. Οι εθισμένοι σιγά-σιγά μεταφέρουν αυτό το είδος σχέσης με τα αντικείμενα, στον τρόπο που σχετίζονται με τους ανθρώπους. Τους φέρονται σαν μονοδιάστατα αντικείμενα και τους χειρίζονται με τον ίδιο τρόπο. Για παράδειγμα, ο εθισμένος στο σεξ βλέπει τα άτομα σαν σεξουαλικά αντικείμενα πρώτα, και μετά σαν άτομα . οι άνθρωποι γύρω από τον εθισμένο κουράζονται, ταράζονται, θυμώνουν και τελικά μπουχτίζουν με το να τους φέρονται σαν αντικείμενα. Αυτό οδηγεί σε μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα στον εθισμένο και στους άλλους, που τον απομονώνει όλο και περισσότερο.
Οι εθισμένοι φέρονται στον εαυτό τους όπως φέρονται στους άλλους. Φερόμενοι στον εαυτό τους σαν αντικείμενα, οι εθισμένοι εκθέτουν τα συναισθήματά τους, το μυαλό τους, το πνεύμα τους και το σώμα τους σε πολλούς και διάφορους κινδύνους, όπως ψηλά επίπεδα άγχους. Καθώς συνεχίζουν να συμπεριφέρονται στον εαυτό τους σαν αντικείμενο συχνά οδηγούνται σε κάποιου είδους κατάρρευση.
Τα αντικείμενα είναι προβλέψιμα οι άνθρωποι οχι
Οι εθισμένοι αρχίζουν να εμπιστεύονται την αλλαγή της διάθεσης που τους προκαλεί η ουσία το αντικείμενο ή η κατάσταση στην οποία είναι εθισμένοι, επειδή αυτή η διαδικασία είναι συνεπής και προβλέψιμη. Αυτή είναι η γοητεία του εθισμού.
Το ίδιο ισχύει για τους εθισμένους στο σεξ, τους εργασιομανείς, αυτούς που ξοδεύουν χρήματα παθολογικά και για ανθρώπους που υποφέρουν από οποιονδήποτε τύπο εθισμού – ο εθισμός τους προκαλεί μια προβλέψιμη και αναμενόμενη αλλαγή διάθεσης. Επειδή ο εθισμός είναι προβλέψιμος για τους εθισμένους, πιστεύουν πως μπορούν να τον εμπιστευτούν. Οι εθισμένοι βασίζονται στην αλλαγή της διάθεσης, και η αλλαγή της διάθεσης τους δικαιώνει – στην αρχή.
Οι άνθρωποι, από την άλλη μεριά, μπορεί να μην τους δικαιώσουν. Ένας εθισμένος μπορεί να έχει την ανάγκη συναισθηματικής στήριξης, όποτε πάει στον καλύτερό του φίλο, μόνο και μόνο για να τον βρει σε μεγαλύτερη ανάγκη για υποστήριξη από τον ίδιο. Όταν συμβαίνουν τέτοια περιστατικά, ο εθισμένος συμπεραίνει ότι τα αντικείμενα είναι πιο αξιόπιστα από τους ανθρώπους. Αν είχατε μεγαλώσει σε μια εθιστική ή κακοποιητική οικογένεια, μπορεί να είχατε μάθει να μην εμπιστεύεστε τους ανθρώπους. Αυτό θα σας κάνει επιρρεπείς στη γοητευτική ψευδαίσθηση της παρηγοριάς και της άνεσης που προκαλείται από την προβλέψιμη αλλαγή της διάθεσης που προσφέρει ο εθισμός.
Λάθος προτεραιότητες
Οι εν ενεργεία εθισμένοι θέλουν να έρχονται πρώτοι και απαιτούν να έρχονται πρώτοι. Τα θέλω τους γίνονται πιο σημαντικά από οτιδήποτε άλλο. Τα αντικείμενα δεν έχουν θέλω και ανάγκες. Έτσι σε μια σχέση με ένα αντικείμενο, ο εθισμένος μπορεί να έρχεται πάντα πρώτος. Αυτή η ιδιότητα είναι πολύ γοητευτική για τον εθισμένο και ταιριάζει πολύ καλά με το σύστημα αξιών που έχει δημιουργήσει η συναισθηματική λογική. Ένας εν ενεργεία εθισμένος καταλήγει να εμπιστεύεται τον εθισμό, όχι τους ανθρώπους. Το να εμπιστευτεί τους ανθρώπους απειλεί την εθιστική διαδικασία. Για τον εν ενεργεία εθισμένο, το αντικείμενο έρχεται πρώτο, οι άνθρωποι δεύτεροι.
Όλοι μας θέλουμε ολοκλήρωση και πληρότητα και αναζητούμε σχέσεις που θα μας τα παρέχουν. Ο εθισμός είναι ένα πρόβλημα σχέσης. Είναι μια καταστροφική αλλά σίγουρη σχέση. Όπως δυο άτομα που είναι σε μια καταστροφική σχέση που είναι παράλογη στους άλλους, αλλά συνεχίζεται για χρόνια, ο εθισμένος έχει μια καταστροφική σχέση με μια ουσία ένα αντικείμενο ή κατάσταση.
Στα αρχικά του στάδια ο εθισμός μπορεί να είναι μια απόπειρα συναισθηματικής ολοκλήρωσης και πληρότητας. Κατά κάποιον τρόπο, ο εθισμός είναι μια φυσιολογική διαδικασία που ξεστρατίζει. Οι περισσότερες φιλίες αρχίζουν με συναισθηματική σύνδεση και βασίζονται στην πλήρωση των συναισθηματικών αναγκών. Ο εθισμός είναι ένας παθολογικός τρόπος αναζήτησης αυτής της πλήρωσης. Ένας τζογαδόρος δεν κυνηγά το κέρδος, αν και αυτό λέει στον εαυτό του. Αυτό που ο εθισμένος εμπιστεύεται και αυτό στο οποίο βασίζεται είναι η ψευδής αίσθηση πληρότητας που προκαλείται από την ενόχληση με το παιχνίδι και η προβλέψιμη αλλαγή διάθεσης.